Ένας αγαπημένος δάσκαλος, ο Καθηγητής Αναστάσιος Σταλίκας, συνηθίζει να λέει γελώντας όταν βρίσκεται μπροστά σε νέους μαθητές: «Βρε! Πώς γίνεται εσείς να μεγαλώνετε τόσο πολύ, ενώ εγώ δεν μεγαλώνω!». Γελώ κι εγώ γλυκόπικρα όποτε τον ακούω να το λέει αυτό, γιατί συμμερίζομαι αυτό που αισθάνεται. Νιώθω πάντοτε ένα δέος μπροστά στο μεγάλωμα του νεαρού ατόμου: από βρέφος σε νήπιο, από νήπιο σε παιδί, από παιδί σε έφηβο και από έφηβο σε γυναίκα ή άντρα. Σαν αυτό το μεγάλωμα να λει